Θα κλείσω τα μάτια. Γ. Μπιθικότσης - Bithikotsis-Ακης Πανου

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Γέννηση	11 Δεκεμβρίου 1922 Αθήνα, Περιστέρι
Θάνατος	7 Απριλίου 2005 (82 ετών)
Εθνικότητα	Ελληνική
Είδος Τέχνης	Τραγούδι, Μουσική
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Λαϊκό, Ρεμπέτικο, Έντεχνο

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν σημαντικός Έλληνας τραγουδοποιός και ερμηνευτής. Γεννήθηκε στο Περιστέρι , στις 11 Δεκεμβρίου 1922 στην Αθήνα και πέθανε στις 7 Απριλίου 2005. Πρόκειται για έναν από τους πιο δημοφιλείς Έλληνες λαϊκούς τραγουδιστές του 20ού αιώνα.

Ζωή

Από φτωχή οικογένεια, εργάστηκε ως υδραυλικός για να επιζήσει και παράλληλα έπαιζε κιθάρα. Ήταν το μικρότερο παιδί της οκταμελούς οικογένειας. Εκανε δύο γάμους και απέκτησε 3 παιδιά. Ο γιος του, Γρηγόρης, έχει το όνομα του πατέρα του και είναι επίσης τραγουδιστής. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης απεβίωσε έπειτα από βραχύχρονη περίοδο νοσηλείας, στις 7 Απριλίου 2005 σε ηλικία 83 ετών.

[Επεξεργασία] Συνθέσεις και Συνεργασίες

Μπήκε στην δισκογραφία το 1949 σε ηλικία 25 ετών ως συνθέτης με το τραγούδι "Το καντήλι τρεμοσβήνει" σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Συνέθεσε περισσότερα από 200 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως τα "Του Βοτανικού ο μάγκας", "Σε τούτο το στενό", "Επίσημη αγαπημένη", "Τρελοκόριτσο", "Στου Μπελαμή το ουζερί", "Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα" και πλήθος άλλων. Η συνεργασία του με το Μίκη Θεοδωράκη (τον οποίο γνώρισε ενώ ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο) αλλά και με το Μάνο Χατζιδάκι "γέννησε" τα καλύτερα ίσως τραγούδια του. Με την ερμηνεία του στον Επιταφίο του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου χάραξε νέους δρόμους στο λαϊκό τραγούδι. Επίσης, ερμήνευσε τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιώργου Μητσάκη, του Γιάννη Παπαϊωάννου και του Ακη Πάνου.Στις συνεργασίες του αξίζει επίσης να αναφέρουμε αυτές με το Σταύρο Ξαρχάκο και το Δήμο Μούτση.

Διακρίσεις

Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο τον Ιανουάριο του 2003 με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, καθώς και με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών. Επίσης, έχουν γίνει πολλές συναυλίες προς τιμήν του. Τον Ιούνιο του 1997 οργανώθηκε λαϊκή συναυλία για να τιμηθούν τα 50 χρόνια προσφοράς του στο λαϊκό τραγούδι, ενώ σημαντική είναι η συναυλία που διοργανώθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού στις 11 Μαρτίου 2002 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με την συμμετοχή δεκάδων σημαντικών καλλιτεχνών.

Δισκογραφία

Στον παρακάτω κατάλογο περιλαμβάνονται μόνο οι δίσκοι στους οποίους υπάρχει "πρωτογενές" υλικό, δηλαδή ηχογραφήσεις που δεν έχουν κυκλοφορήσει άλλη φορά σε δίσκο. Δεν περιλαμβάνονται δηλαδή κάθε λογής συλλογές, ούτε αναφέρονται για δεύτερη φορά -όταν επανεκδίδονται- δίσκοι που περιέχουν ηχογραφήσεις που έχουν περιληφθεί ήδη σε προηγούμενο δίσκο.

Προσωπική δισκογραφία

• Επιτάφιος (1960)
• Το τραγούδι του νεκρού αδερφού (1962)
• Το Άξιον Εστί (1964)
• Πολιτεία Β (1964)
• Επιφάνια (1964)
• Ρωμιοσύνη (1966)
• Επίσημη αγαπημένη (1968)
• Μια γυναίκα φεύγει (1969)
• Μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (1970)
• Ο Μπιθικώτσης (1970)
• Α-Ω (1971)
• Ουράνιο τόξο (1972)
• Πράσινο φως (1973)
• Μικροί καϋμοι (1975)
• Στη μεγάλη λεωφόρο (1976)
• Χαμένες αγάπες (1977)
• Οκτώβρης 78 (1978)
• Πατέρα μου (1979)
• Μεγαλοπρέπεια (1980)
• Παράπονα της πλώρης (1981)
• Σήμερα (1986)
• Ο άγνωστος Θεός (1990)

Συμμετοχές

• Πολιτεία (1961)
• Η συναυλία στο Κεντρικό (1961)
• Κόκκινα φανάρια (1963)
• Η Ελλάς χωρίς ερείπια (1964)
• Ένα μεσημέρι (1966)
• Χρυσοπράσινο φύλλο (1966)
• Η πόρτα ανοίγει (1967)
• Μάρκος ο δάσκαλος μας (1968)
• Τσιτσάνης (Τα κλειδιά) (1968)
• Χρώματα (1968)
• Ένα χαμόγελο (1969)
• Κόσμε αγάπη μου (1969)
• Επιστροφή (1970)
• Χαλάλι σου ζωή (1971)
• Μικρές ώρες (1972)
• Πρώτη εκτέλεση (1973)
• Τα ωραία του Τσιτσάνη (1973)
• Θαλασσινά φεγγάρια (1974)
• Αρχιπέλαγος (1976)
• Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι (1987)

Σημαντικές συλλογές

• Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη (1974)
• Τα αυθεντικά (1975)
• 14 χρυσές επιτυχίες 1 & 2 (1977)
• Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη No2 (1978)
• Τα αυθεντικά Νο2 (1984)
• Οι πρώτες εκτελέσεις (2003)
• 50 Χρόνια 1949 - 2000 (2005)
• Ανθολόγιο 1923-2005 (2006)
• Από τις 78 στροφές (2007)

Διάφορα

• Ο χαρακτηρισμός "σερ" που τον συνόδεψε σε ολόκληρη τη πορεία του προήλθε από τον Δημήτρη Ψαθά όταν σε ένα χρονογράφημα στη στήλη του στην εφημερίδα "Τα Νέα" χαρακτήρησε με αυτό τον τρόπο τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
• Στο τραγούδι "Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα" ακούγεται το εξής: "Ένα όμορφο αμάξι με δύο άλογα / να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω....το ένα τ` άλογο να είναι άσπρο / όπως τα όνειρα που έκανα παιδί/το άλλο τ` άλογο να είναι μαύρο". Αυτό έγινε πραγματικότητα προς τιμήν του στην κηδεία του.
• Όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να δώσει στον γιο του το ίδιο όνομα μ' εκείνον, απάντησε "Γιατί όταν μια μέρα πεθάνω, θα ήθελα να επιστρέψει μετά την κηδεία στο σπίτι ένας Γρηγόρης Μπιθικώτσης".
• Λίγους μήνες πριν πεθάνει, το 2004 του απονεμήθηκε το Τιμητικό Βραβείο στα Μουσικά Βραβεία Αρίων.

Άλσος Βείκου - Ένας Παράδεισος στην Αθήνα

   Σε   μία  γωνιά   της  Αθήνας   βρίσκεται  ένας  μικρός  παράδεισος  256  στρεμμάτων ,  που   με  την  αμέριστη  βοήθεια   του  Δήμου  Γαλατσίου  ,  παρέχει   ποικίλες  αθλητικές   δραστηριότητες
(  κολυμβητήριο ,  γήπεδο   ποδοσφαίρου  ,  γήπεδα  μπάσκετ-βόλλευ    ανοιχτό  &  κλειστό ,  γήπεδα  τέννις )   ,  περιπατητικές  δραστηριότητες   (  πλακόστρωτα  μονοπάτια )   καθώς  και   πολιτιστικές  εκδηλώσεις   (   ανοιχτό  θέατρο )   .
   Το  σημαντικώτερο  όμως  όλων  είναι  ότι  παρέχει   τη  δυνατότητα  στους  επισκέπτες  του  της  διαφυγής  από  το  καθημερινό  στρες  ,  προσφέροντας   μία  ηρεμία   για   το  χρόνο  που  βρίσκεται  κανείς  εκεί .

  Για   τους   επισκέπτες   του   υπάρχουν  δύο  ( 2 )   πανέμορφα  cafe .   Το  πιο   γνωστό  είναι  το   cafe   "Talus"    που   βρίσκεται   δίπλα  στο  κολυμβητήριο   του  άλσους .

Οι  επισκέπτες   μπορούν  κατά  την  έξοδό  του  να   θαυμάσουν  την  Ομορφοκλησσιά  ,  έξωθεν  του  άλσους , ένα   βυζαντινό  μνημείο  του   15ου    αιώνα  .

 

Babylon

Map showing the Babylonian territory upon Hammurabi's

ascension in 1792 BC and upon his death in 1750 BC

 / 32.53639; 44.42083

Ancient Mesopotamia
Euphrates · Tigris
Sumer
Eridu · Kish · Uruk · Ur Lagash · Nippur · Ngirsu
Elam
Susa · Anshan
Akkadian Empire
Akkad · Mari
Amorites
Isin · Larsa
Babylonia
Babylon · Chaldea
Assyria
Assur · Nimrud Dur-Sharrukin · Nineveh
Hittites · Kassites Ararat / Mitanni
Chronology
Mesopotamia
Sumer (king list)
Kings of Elam Kings of Assyria Kings of Babylon
Mythology
Enûma Elish · Gilgamesh
Assyrian religion
Language
Sumerian · Elamite
Akkadian · Aramaic
Hurrian · Hittite

Babylon (Arabic: بابل, Babil; Akkadian: Bābili(m);^[1] Sumerian logogram: KÁ.DINGIR.RA^KI;^[1] Hebrew: בבל, Bābel;^[1] Greek: Βαβυλών, Babylōn) was a city-state of ancient Mesopotamia, the remains of which are found in present-day Al Hillah, Babil Province, Iraq, about 85 kilometers (55 mi) south of Baghdad. All that remains of the original ancient famed city of Babylon today is a mound, or tell, of broken mud-brick buildings and debris in the fertile Mesopotamian plain between the Tigris and Euphrates rivers. The city itself was built upon the Euphrates, and divided in equal parts along its left and right banks, with steep embankments to contain the river's seasonal floods.
Available historical resources suggest that Babylon was at first a small town, that had sprung up by the beginning of the 3rd millennium BC. The town flourished and attained prominence and political repute with the rise of the First Babylonian Dynasty. Claiming to be the successor of the ancient Eridu, Babylon eclipsed Nippur as the "holy city" of Mesopotamia around the time Hammurabi first unified the Babylonian Empire, and again became the seat of the Neo-Babylonian Empire from 612 to 539 BC. The Hanging Gardens of Babylon were one of the Seven Wonders of the Ancient World.

Name

The Greek form Babylon (Βαβυλών) is an adaptation of Akkadian Babili. The Babylonian name as it stood in the 1st millennium BC had been changed from an earlier Babilli in early 2nd millennium BC, meaning "Gate of God" or "Gateway of the God" (bāb-ili) by popular etymology.^[2] The earlier name Babilla appears to be an adaptation of a non-Semitic source of unknown origin or meaning.^[3]
In the Hebrew Bible, the name appears as בָּבֶל (Babel; Tiberian בָּבֶל Bavel; Syriac ܒܒܠ Bāwēl), interpreted in the Book of Genesis (11:9) to mean "confusion" (viz. of languages), from the verb בלבל bilbél, "to confuse".

History

The earliest source to mention Babylon may be a dated tablet of the reign of Sargon of Akkad (ca. 24th century BC short chronology). The so-called "Weidner Chronicle" states that it was Sargon himself who built Babylon "in front of Akkad" (ABC 19:51). Another chronicle likewise states that Sargon "dug up the dirt of the pit of Babylon, and made a counterpart of Babylon next to Agade". (ABC 20:18-19). More recently, some researchers have stated that those sources may refer to Sargon II of the Neo-Assyrian Empire rather than Sargon of Akkad.^[4]
Some scholars, including linguist I.J. Gelb, have suggested that the name Babil is an echo of an earlier city name. Herzfeld wrote about Bawer in Iran, which was allegedly founded by Jamshid; the name Babil could be an echo of Bawer. David Rohl holds that the original Babylon is to be identified with Eridu. The Bible in Genesis 10 indicates that Nimrod was the original founder of Babel (Babylon). Joan Oates claims in her book Babylon that the rendering "Gateway of the gods" is no longer accepted by modern scholars.
By around the 20th century BC, much of Mesopotamia was occupied by Amorites, nomadic tribes from the west who were Semitic speakers like the Akkadians, but at first did not practice agriculture like them, preferring to herd sheep. Over time, Amorite grain merchants rose to prominence and established their own independent dynasties in several Mesopotamian city-states, most notably Isin, Larsa and Babylon.

Old Babylonian period

The Amorite First Babylonian Dynasty was established by Sumu-abum, who declared independence from the neighboring city-state of Kazallu, but Babylon controlled little surrounding territory until it became the capital of Hammurabi's empire a century later (r. 1728–1686 BC short chronology). Hammurabi is famous for codifying the laws of Babylonia into the Code of Hammurabi that has had a lasting influence on legal thought. Subsequently, the city of Babylon continued to be the capital of the region known as Babylonia.
Following the sack of Babylon by the Hittites, and during the almost 400 years of domination by the Kassites, the city was renamed Karanduniash.^{[citation needed]} However, it eventually became subject to the rule of Assyria.
It has been estimated that Babylon was the largest city in the world from ca. 1770 to 1670 BC, and again between ca. 612 and 320 BC. It was perhaps the first city to reach a population above 200,000.^[5]

Assyrian period

During the reign of Sennacherib of Assyria, Babylonia was in a constant state of revolt, led by Mushezib-Marduk, and suppressed only by the complete destruction of the city of Babylon. In 689 BC, its walls, temples and palaces were razed, and the rubble was thrown into the Arakhtu, the sea bordering the earlier Babylon on the south. This act shocked the religious conscience of Mesopotamia; the subsequent murder of Sennacherib by two of his sons was held to be in expiation of it, and his successor Esarhaddon hastened to rebuild the old city, to receive there his crown, and make it his residence during part of the year. On his death, Babylonia was left to be governed by his elder son Shamash-shum-ukin, who eventually headed a revolt in 652 BC against his brother in Nineveh, Assurbanipal.
Once again, Babylon was besieged by the Assyrians and starved into surrender. Assurbanipal purified the city and celebrated a "service of reconciliation", but did not venture to "take the hands" of Bel. In the subsequent overthrow of the Assyrian Empire, the Babylonians saw another example of divine vengeance. (Albert Houtum-Schindler, "Babylon," Encyclopædia Britannica, 11th ed.)

Neo-Babylonian Chaldean Empire

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding reliable references. Unsourced material may be challenged and removed. (June 2008)

Main article: Neo-Babylonian Empire

Detail of the Ishtar Gate.

Under Nabopolassar, Babylon threw off the Assyrian rule in 612 BC and became the capital of the Neo-Babylonian Chaldean Empire.^[6][7][8]
With the recovery of Babylonian independence, a new era of architectural activity ensued, and his son Nebuchadnezzar II (604–561 BC) made Babylon into one of the wonders of the ancient world.^[9] Nebuchadnezzar ordered the complete reconstruction of the imperial grounds, including rebuilding the Etemenanki ziggurat and the construction of the Ishtar Gate — the most spectacular of eight gates that ringed the perimeter of Babylon. A reconstruction of The Ishtar Gate is located in the Pergamon Museum in Berlin. All that was ever found of the Original Ishtar gate was the foundation and scattered bricks.
Nebuchadnezzar is also credited with the construction of the Hanging Gardens of Babylon (one of the seven wonders of the ancient world), said to have been built for his homesick wife Amyitis. Whether the gardens did exist is a matter of dispute. Although excavations by German archaeologist Robert Koldewey are thought to reveal its foundations, many historians disagree about the location, and some believe it may have been confused with gardens in Nineveh.

Persia captures Babylon

In 539 BC, the Neo-Babylonian Empire fell to Cyrus the Great, king of Persia, with an unprecedented military engagement known as the Battle of Opis. The famed walls of Babylon were indeed impenetrable, with the only way into the city through one of its many gates or through the Euphrates, which ebbed beneath its thick walls. Metal gates at the river's in-flow and out-flow prevented underwater intruders, if one could hold one's breath to reach them. Cyrus (or his generals) devised a plan to use the Euphrates as the mode of entry to the city, ordering large camps of troops at each point and instructed them to wait for the signal. Awaiting an evening of a national feast among Babylonians (generally thought to refer to the feast of Belshazzar mentioned in Daniel V), Cyrus' troops diverted the Euphrates river upstream, causing the Euphrates to drop to about 'mid thigh level on a man' or to dry up altogether. The soldiers marched under the walls through the lowered water. The Persian Army conquered the outlying areas of the city's interior while a majority of Babylonians at the city center were oblivious to the breach. The account was elaborated upon by Herodotus,^[10] and is also mentioned by passages in the Hebrew Bible.^[11][12]
Cyrus later issued a decree permitting captive people, including the Jews, to return to their own land (as explained in the Old Testament), to allow their temple to be rebuilt back in Jerusalem.
Under Cyrus and the subsequent Persian king Darius the Great, Babylon became the capital city of the 9th Satrapy (Babylonia in the south and Athura in the north), as well as a centre of learning and scientific advancement. In Achaemenid Persia, the ancient Babylonian arts of astronomy and mathematics were revitalised and flourished, and Babylonian scholars completed maps of constellations. The city was the administrative capital of the Persian Empire, the preeminent power of the then known world, and it played a vital part in the history of that region for over two centuries. Many important archaeological discoveries have been made that can provide a better understanding of that era.^[13][14]
The early Persian kings had attempted to maintain the religious ceremonies of Marduk, but by the reign of Darius III, over-taxation and the strains of numerous wars led to a deterioration of Babylon's main shrines and canals, and the disintegration of the surrounding region. Despite three attempts at rebellion in 522 BC, 521 BC and 482 BC, the land and city of Babylon remained solidly under Persian rule for two centuries, until Alexander the Great's entry in 331 BC.

Hellenistic period

In 331 BC, Darius III was defeated by the forces of the Ancient Greek ruler Alexander the Great at the Battle of Gaugamela, and in October, Babylon fell to the young conqueror. A native account of this invasion notes a ruling by Alexander not to enter the homes of its inhabitants.^[15]
Under Alexander, Babylon again flourished as a centre of learning and commerce. But following Alexander's death in 323 BC in the palace of Nebuchadnezzar, his empire was divided amongst his generals, and decades of fighting soon began, with Babylon once again caught in the middle.
The constant turmoil virtually emptied the city of Babylon. A tablet dated 275 BC states that the inhabitants of Babylon were transported to Seleucia, where a palace was built, as well as a temple given the ancient name of Esagila. With this deportation, the history of Babylon comes practically to an end, though more than a century later, it was found that sacrifices were still performed in its old sanctuary.^[16] By 141 BC, when the Parthian Empire took over the region, Babylon was in complete desolation and obscurity.

Persian Empire period

Main article: Babylonia (Persian province)

Under the Parthian, and later, Sassanid Persians, Babylon remained a province of the Persian Empire for nine centuries, until about 650 AD. It continued to have its own culture and people, who spoke varieties of Aramaic, and who continued to refer to their homeland as Babylon. Some examples of their cultural products are often found in the Babylonian Talmud, the Mandaean religion, and the religion of the prophet Mani. Christianity came to Mesopotamia in the 1st and 2nd centuries AD, and Babylon was the seat of a Bishop of the Church of the East.

Archaeology

Babylon in 1932.

The site at Babylon consists of a number of mounds covering an oblong area roughly 2 kilometers by 1 kilometer, oriented north to south.^{[citation needed]} The site is bounded by the Euphrates River on the west, and by the remains of the ancient city walls otherwise. Originally, the Euphrates roughly bisected the city, as is common in the region, but the river has since shifted its course so that much of the remains on the former western part of the city are now inundated. Some portions of the city wall to the west of the river also remain. Several of the sites mounds are more prominent.
These include:

• Kasr – also called Palace or Castle. It is the location of the Neo-Babylonian ziggurat Etemenanki of Nabopolassar and later Nebuchadnezzar and lies in the center of the site.

• Amran Ibn Ali – to the south and the highest of the mounds at 25 meters. It is the site of Esagila, a temple of Marduk which also contained shrines to Ea and Nabu.

• Homera – a reddish colored mound on the west side. Most of the Hellenistic remains are here.

• Babil – in the northern end of the site, about 22 meters in height. It has been extensively subject to brick robbing (or brick recycling depending on your point of view) since ancient times. It held a palace built by Nebuchadnezzar.

Occupation at the site dates back to the late 3rd millennium, finally achieving prominence in the early 2nd millennium under the First Babylonian Dynasty and again later in the millennium under the Kassite dynasty of Babylon. Unfortunately, almost nothing from that period has been recovered at the site of Babylon. First, the water table in the region has risen greatly over the centuries and artifacts from the time before the Neo-Babylonian Empire are unavailable to current standard archaeological methods. Secondly, the Neo-Babylonians conducted massive rebuilding projects in the city which destroyed or obscured much of the earlier record. Third, much of the western half of the city is now under the Euphrates River. Fourth, Babylon has been sacked a number of times, most notably by the Hittites and Elamites in the 2nd millennium, then by the Neo-Assyrian Empire and the Achaemenid Empire in the 1st millennium, after the Babylonians had revolted against their rule. Lastly, the site has been long mined for building materials on a commercial scale.
While knowledge of early Babylon must be pieced together from epigraphic remains found elsewhere, such as at Uruk, Nippur, and Haradum, information on the Neo-Babylonian city is available from archaeological excavations and from classical sources. Babylon was described, perhaps even visited, by a number of classical historians including Ctesias, Herodotus, Quintus Curtius Rufus, Strabo, and Cleitarchus. These reports are of variable accuracy and some political spin is involved but still provide useful data.
The first reported archaeological excavation of Babylon was conducted by Claudius James Rich in 1811-12 and again in 1817.^[17][18] Robert Mignan excavated at the site briefly in 1827.^[19] William Loftus visited there in 1849.^[20]
Austen Henry Layard made some soundings during a brief visit in 1850 before abandoning the site.^[21] Fulgence Fresnel and Julius Oppert heavily excavated Babylon from 1852 to 1854. Unfortunately, much of the result of their work was lost when a raft containing over forty crates of artifacts sank into the Tigris river.^[22][23]
Henry Creswicke Rawlinson and George Smith worked there briefly in 1854. The next excavation, a major one, was conducted by Hormuzd Rassam on behalf of the British Museum. Work began in 1879, continuing until 1882, and was prompted by widespread looting occurring at the site. Using industrial scale digging in search of artifacts, Rassam recovered a large quantity of cuneiform tablets and other finds. The zealous excavation methods, common in those days, caused much damage to the archaeological context.^[24][25]
A team from the German Oriental Society led by Robert Koldewey conducted the first scientific archaeological excavations at Babylon. The work was conducted every year between 1899 and 1917 until World War I intruded. Primary efforts of the dig involved the temple of Marduk and the processional way leading up to it, as well as the city wall. Hundreds of recovered tablets, as well as the noted Ishtar Gate were sent back to Germany.^{[26][27][28][29][30][31]}
Further work by the German Archaeological Institute was conducted by Heinrich J. Lenzen in 1956 and Hansjörg Schmid 1962. The work by Lenzen dealt primarily with the Hellenistic theatre and by Schmid with the temple ziggurat Etemenanki.^[32]
In more recent times, the site of Babylon was excavated by G. Bergamini on behalf of the Centro Scavi di Torino per il Medio Oriente e l'Asia and the Iraqi-Italian Institute of Archaeological Sciences. This work began with a season of excavation in 1974 followed by a topographical survey in 1977.^[33] The focus was on clearing up issues raised by re-examination of the old German data. After a decade, Bergamini returned to the site in 1987-1989. The work concentrated on the area surrounding the Ishara and Ninurta temples in the Shu-Anna city-quarter of Babylon.^[34][35]
It should be noted that during the restoration efforts in Babylon, some amount of excavation and room clearing has been done by the Iraqi State Organization for Antiquities and Heritage. Given the conditions in that country the last few decades, publication of archaeological activities has been understandably sparse at best.^[36][37]

Reconstruction

In 1983, Saddam Hussein started rebuilding the city on top of the old ruins (because of this, artifacts and other finds may well be under the city by now), investing in both restoration and new construction. He inscribed his name on many of the bricks in imitation of Nebuchadnezzar. One frequent inscription reads: "This was built by Saddam Hussein, son of Nebuchadnezzar, to glorify Iraq". This recalls the ziggurat at Ur, where each individual brick was stamped with "Ur-Nammu, king of Ur, who built the temple of Nanna". These bricks became sought after as collectors' items after the downfall of Hussein, and the ruins are no longer being restored to their original state. He also installed a huge portrait of himself and Nebuchadnezzar at the entrance to the ruins, and shored up Processional Way, a large boulevard of ancient stones, and the Lion of Babylon, a black rock sculpture about 2,600 years old.
When the Gulf War ended, Saddam wanted to build a modern palace, also over some old ruins; it was made in the pyramidal style of a Sumerian ziggurat. He named it Saddam Hill. In 2003, he was ready to begin the construction of a cable car line over Babylon when the invasion began and halted the project.
An article published in April 2006 states that UN officials and Iraqi leaders have plans for restoring Babylon, making it into a cultural center.^[38][39]
As of May 2009, the provincial government of Babil has reopened the site to tourism.

Panoramic view over the reconstructed city of Babylon

Effects of the U.S. military

US forces under the command of General James T. Conway of the 1st Marine Expeditionary Force were criticized for building the military base "Camp Alpha", comprising among other facilities a helipad, on ancient Babylonian ruins following the 2003 invasion of Iraq.

US Marines in front of the rebuilt ruins of Babylon, 2003.

US forces have occupied the site for some time and have caused irreparable damage to the archaeological record. In a report of the British Museum's Near East department, Dr. John Curtis describes how parts of the archaeological site were levelled to create a landing area for helicopters, and parking lots for heavy vehicles. Curtis wrote that the occupation forces

"caused substantial damage to the Ishtar Gate, one of the most famous monuments from antiquity [...] US military vehicles crushed 2,600-year-old brick pavements, archaeological fragments were scattered across the site, more than 12 trenches were driven into ancient deposits and military earth-moving projects contaminated the site for future generations of scientists [...] Add to all that the damage caused to nine of the moulded brick figures of dragons in the Ishtar Gate by soldiers trying to remove the bricks from the wall."

A US Military spokesman claimed that engineering operations were discussed with the "head of the Babylon museum".^[40]
The head of the Iraqi State Board for Heritage and Antiquities, Donny George, said that the "mess will take decades to sort out".^[41] In April 2006, Colonel John Coleman, former Chief of Staff for the 1st Marine Expeditionary Force, offered to issue an apology for the damage done by military personnel under his command. However he claimed that the US presence had deterred far greater damage from other looters.^[42] Some antiquities were removed since creation of Camp Alpha, without doubt to be sold on the antiquities market, which is booming since the beginning of the occupation of Iraq.^[43]

Babylon in the popular culture

Due to the importance of Babylon in its time as well as the stories in the Bible the word "Babylon" in various languages has acquired a generic meaning of a large, bustling diverse city. As such, the word "Babylon" is used for various entertainment events or buildings. For example, sci-fi series Babylon 5 tells a tale of a multi-racial future space station. Babilonas (Lithuanian name for "Babylon") is also a name for a major real estate development in Lithuania.

See also

Akkad Assur Assyria Babel (disambiguation) Babil Governorate Babylonia Cities of the ancient Near East Code of Hammurabi Etemenanki Iraq List of Kings of Babylon Mesopotamia Short chronology timeline Tomb of Daniel Tower of Babel

References

• I.L. Finkel, M.J. Seymour, Babylon, Oxford University Press, 2009 ISBN 0195385403
• Joan Oates, Babylon, Thames and Hudson, 1986. ISBN 0-500-02095-7 (hardback) ISBN 0-500-27384-7 (paperback)
• The Ancient Middle Eastern Capital City — Reflection and Navel of the World by Stefan Maul ("Die altorientalische Hauptstadt — Abbild und Nabel der Welt," in Die Orientalische Stadt: Kontinuität. Wandel. Bruch. 1 Internationales Kolloquium der Deutschen Orient-Gesellschaft. 9.-1 0. Mai 1996 in Halle/Saale, Saarbrücker Druckerei und Verlag (1997), p. 109-124.
•  Chisholm, Hugh, ed (1911). "Babylon". Encyclopædia Britannica (Eleventh ed.). Cambridge University Press. 
• Kim Gamel (July 9, 2009). "UNESCO: Invasion Seriously Harmed Historic Babylon". Associated Press. http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5hYZIpEAwUtMB_AcIgjEnAwm6vGigD99B5I803. 

Notes

1. ^ ^{a b c} The Cambridge Ancient History: Prologomena & Prehistory: Vol. 1, Part 1. Accessed 15 Dec 2010.]
2. ^ Dietz Otto Edzard: Geschichte Mesopotamiens. Von den Sumerern bis zu Alexander dem Großen, Beck, München 2004, p. 121.
3. ^ Liane Jakob-Rost, Joachim Marzahn: Babylon, ed. Staatliche Museen zu Berlin. Vorderasiatisches Museum, (Kleine Schriften 4), 2. Auflage, Putbus 1990, p. 2
4. ^ Stephanie Dalley, Babylon as a Name for other Cities Including Nineveh, in Uchicago.edu, Proceedings of the 51st Rencontre Assyriologique Internationale, Oriental Institute SAOC 62, pp. 25-33, 2005
5. ^ Tertius Chandler. Four Thousand Years of Urban Growth: An Historical Census (1987), St. David's University Press (etext.org). ISBN 0-88946-207-0. See Historical urban community sizes.
6. ^ Bradford, Alfred S. (2001). With Arrow, Sword, and Spear: A History of Warfare in the Ancient World, pp. 47-48. Greenwood Publishing Group. ISBN 0275952592.
7. ^ Curtis, Adrian; Herbert Gordon May (2007). Oxford Bible Atlas Oxford University Press ISBN 978-0191001581 p. 122 "chaldean+empire"&num=100 Google Books Search
8. ^ von Soden, Wilfred; Donald G. Schley (1996). William B. Eerdmanns ISBN 978-0802801425 p. 60 "chaldean+empire"&num=100#PPA60,M1 Google Books Search
9. ^ Saggs, H.W.F. (2000). Babylonians, p. 165. University of California Press. ISBN 0520202228.
10. ^ Herodotus, Book 1, Section 191
11. ^ Isaiah 44:27
12. ^ Jeremiah 50-51
13. ^ Forgotten Empire: The World of Ancient Persia The British Museum. Retrieved April 19, 2008.
14. ^ "Mesopotamia: The Persians". Wsu.edu:8080. 1999-06-06. http://www.wsu.edu:8080/~dee/MESO/PERSIANS.HTM. Retrieved 2010-11-09. 
15. ^ Beck, Roger B.; Linda Black, Larry S. Krieger, Phillip C. Naylor, Dahia Ibo Shabaka, (1999). World History: Patterns of Interaction. Evanston, IL: McDougal Littell. ISBN 0-395-87274-X. 
16. ^  Chisholm, Hugh, ed (1911). "Babylon". Encyclopædia Britannica (Eleventh ed.). Cambridge University Press. 
17. ^ Claudius J. Rich, Memoirs on the Ruins of Babylon, 1815
18. ^ Claudius J. Rich, Second memoir on Babylon; containing an inquiry into the correspondence between the ancient descriptions of Babylon, and the remains still visible on the site, 1818
19. ^ Google Books Search, Robert Mignan, Travels in Chaldæa, Including a Journey from Bussorah to Bagdad, Hillah, and Babylon, Performed on Foot in 1827, H. Colburn and R. Bentley, 1829 ISBN 1402160135
20. ^ Google Books Search, William K. Loftus, Travels and Researches in Chaldaea and Susiana, Travels and Researches in Chaldaea and Susiana: With an Account of Excavations at Warka, the "Erech" of Nimrod, and Shush, "Shushan the Palace" of Esther, in 1849-52, Robert Carter & Brothers, 1857
21. ^ Google Books Search, A. H. Layard, Discoveries in the Ruins of Nineveh and Babylon, J. Murray, 1853
22. ^ J. Oppert, Expédition scientifique en Mésopotamie exécutée par ordre du gouvernement de 1851 à 1854. Tome I: Rélation du voyage et résultat de l'expédition, 1863 (also as ISBN 0543749452) Tome II: Déchiffrement des inscriptions cuneiforms, 1859 (also as ISBN 0543749398)
23. ^ H V. Hilprecht, Exploration in the Bible Lands During the 19th Century, A. J. Holman, 1903
24. ^ Archive.org, Hormuzd Rassam, Asshur and the Land of Nimrod: Being an Account of the Dicoveries Made in the Ancient Ruins of Nineveh, Asshur, Sepharvaim, Calah, [etc]..., Curts & Jennings, 1897
25. ^ Julian Reade, Hormuzd Rassam and his discoveries, Iraq, vol. 55, pp. 39-62, 1993
26. ^ Google Books Research, R. Koldewey, Das wieder erstehende Babylon, die bisherigen Ergebnisse der deutschen Ausgrabungen, J.C. Hinrichs, 1913, with online English translation: Agnes Sophia Griffith Johns, The excavations at Babylon By Robert Koldewey, Macmillan and Co., 1914
27. ^ R. Koldewey, Die Tempel von Babylon und Borsippa, WVDOG, vol. 15, pp. 37-49, 1911 (German)
28. ^ R. Koldewey, Das Ischtar-Tor in Babylon, WVDOG, vol. 32, 1918
29. ^ F. Wetzel, Die Stadtmauren von Babylon, WVDOG, vol. 48, pp. 1-83, 1930
30. ^ F. Wetzel and F.H. Weisbach, Das Hauptheiligtum des Marduk in Babylon: Esagila und Etemenanki, WVDOG, vol. 59, pp. 1-36, 1938
31. ^ F. Wetzel et al., Das Babylon der Spätzeit, WVDOG, vol. 62, Gebr. Mann, 1957 (1998 reprint ISBN 3786120013)
32. ^ Hansjörg Schmid, Der Tempelturm Etemenanki in Babylon, Zabern, 1995, ISBN 3805316100
33. ^ G. Bergamini, Levels of Babylon Reconsidered, Mesopotamia, vol. 12, pp. 111-152, 1977
34. ^ G. Bergamini, Excavations in Shu-anna Babylon 1987, Mesopotamia, vol. 23, pp. 5-17, 1988
35. ^ G. Bergamini, Preliminary report on the 1988-1989 operations at Babylon Shu-Anna, Mesopotamia, vol. 25, pp. 5-12, 1990
36. ^ Excavations in Iraq 1981-1982, Iraq, vol. 45, no. 2, pp. 199-224,1983
37. ^ Farouk N. H. Al-Rawi, Nabopolassar's Restoration Work on the Wall "Imgur-Enlil at Babylon, Iraq, vol. 47, pp. 1-13, 1985
38. ^ Gettleman, Jeffrey. Unesco intends to put the magic back in Babylon, International Herald Tribune, April 21, 2006. Retrieved April 19, 2008.
39. ^ McBride, Edward. Monuments to Self: Baghdad's grands projects in the age of Saddam Hussein, MetropolisMag. Retrieved April 19, 2008.
40. ^ Leeman, Sue (January 16, 2005). "Damage seen to ancient Babylon". The Boston Globe. http://www.boston.com/news/world/middleeast/articles/2005/01/16/damage_seen_to_ancient_babylon/. 
41. ^ Heritage News from around the world, World Heritage Alert!. Retrieved April 19, 2008.
42. ^ Cornwell, Rupert. US colonel offers Iraq an apology of sorts for devastation of Babylon, The Independent, April 15, 2006. Retrieved April 19, 2008.
43. ^ J. E. Curtis, "Report on Meeting at Babylon 11 – 13 December 2004", British Museum, 2004

External links

Wikimedia Commons has media related to: Babylon

• Webpage - Babylon The Great
• Iraq Image - Babylon Satellite Observation
• Site Photographs of Babylon - Oriental Institute
• Encyclopaedia Britannica, Babylon
• Plans of Babylon Ruins - Oates, J. Babylon. London: Thames and Hudson, 1979
• 1901-1906 Jewish Encyclopedia, Babylon

Iraq war

• Babylon wrecked by war, The Guardian, January 15, 2005
• Mirosław Olbryś, The Polish contribution to protection of the archaeological heritage in central south Iraq, November 2003 to April 2005, Conservation and Management of Archaeological Sites, Volume 8, Number 2, 2007 , pp. 88-104(17)
• Kim Gamel (July 9, 2009). "UNESCO: Invasion Seriously Harmed Historic Babylon". Associated Press. http://abcnews.go.com/International/wireStory?id=8040710. 
• UNESCO Final Report on Damage Assessment in Babylon

Retrieved from "http://en.wikipedia.org/wiki/Babylon"

Πριήνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Πριήνη - Ο Ναός της Αθηνάς και ο βράχος της Ακρόπολης

Η Πριήνη ήταν αρχαία ελληνική πόλη στη νοτιοδυτική Καρία, στις ακτές της Μικράς Ασίας.
Αποτελούσε μία από τις δώδεκα Ιωνικές πόλεις-κράτη. Βρισκόταν ακριβώς στις νότιες κλιτείς του όρους Μυκάλη από τους πρόποδες αυτού και εκτεινόνταν από βραχώδες λόφο στη κορυφή του οποίου ήταν η ακρόπολή της μέχρι τη θάλασσα το λεγόμενο "Μαιάνδριο πεδίο", δηλαδή επί της βορειοδυτικής ακτής του Λατμικού Κόλπου που αργότερα με τις προσχώσεις του παραρρέοντα ποταμού Μαιάνδρου μεταβλήθηκε σε πεδιάδα.

Ιστορία

Οι πόλεις της αρχαίας Ιωνίας

Μυθικοί χρόνοι

Κατά τους πρώτους μύθους περί της ίδρυσης της πόλης η Πριήνη οικίσθηκε αρχικά από τους Ίωνες αποίκους, ηγέτης των οποίων ήταν ο Αίπυτος, ο γιος του Νηλέα, (που ήταν γιος του Βασιλέως της Αθήνας Κόδρου), και που είχε κτίσει τη Μίλητο. Φαίνεται όμως ότι ο πληθυσμός της πόλης άρχισε ν΄ αυξάνει αλματωδώς μετά την αποίκηση σ΄ αυτήν, με νέους αποίκους από τη Βοιωτία με ηγέτη τον Φιλητά απ΄ όπου λεγόταν και Κάδμη.

Κλασικοί χρόνοι

Από της ίδρυσής της η πόλη δοκίμασε πολλές επιθέσεις από τους εγχώριους κατοίκους τους Κάρες. Μετά την εδραίωσή της περί τον 8ο αιώνα π.Χ. κατάφερε και τη κατέλαβε ο Βασιλεύς των Λυδών o Άρδυς. Σύντομα όμως η πόλη όχι μόνο απαλλάχθηκε από τη κυριαρχία των Λυδών αλλά περί τον 6ο αιώνα π.Χ. εμφανίζεται με τη μεγαλύτερη ακμή της, υπό τη καθοδήγηση του Βία του Πριηνέα, ενός από τους επτά αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και να καταλαμβάνει περίοπτη θέση στην Ιωνική συμπολιτεία (Ιωνική Δωδεκάπολη). Αργότερα επί του μεγάλου Βασιλέως Κύρου της Περσίας, το 545 π.Χ., η πόλη καταλήφθηκε από τους Πέρσες μαζί με την υπόλοιπες πόλεις-κράτη της Δωδεκάπολης. Παρά ταύτα η Πριήνη κατάφερε να διατηρήσει την πολιτειακή της οργάνωση, αν και υπό περσική επικυριαρχία, πληρώνοντας φόρους και συμβάλλοντας στη στρατιωτική θητεία.

Ελληνιστικοί χρόνοι

Μετά τους Περσικούς Πολέμους περί το 404 π.Χ.. η Πριήνη φέρεται να σύρεται στη συμμαχία της Δήλου ενώ την ίδια εποχή αποτελούσε το μήλο της έριδος μεταξύ των Σαμίων και των Μιλησίων. Κατά την εκστρατεία του στην Ασία ο Μέγας Αλέξανδρος ευεργέτησε πολλαπλώς τη Πριήνη απελευθερώνοντάς την από την ζεύξη της Αθήνας, ιδρύοντας ακόμα και τον μητροπολιτικό ναό της Πριήνης, τον περίφημο ναό της Πολιάδος Αθηνάς.
Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου η πόλης πέρασε στους Επιγόνους του, πότε στους Σελευκίδες και πότε στους Πτολεμαίους. Δεν άργησε όμως να επανεύρει την αυτονομία της, ακριβώς από το πλούτο και το εμπόριο που είχε αναπτύξει με συνέπεια να περιέλθει και πάλι σε έριδες με τους Μιλησίους, Σαμίους, με τους Βασιλείς της Πέργάμου μέχρι που τελικά την κατέλαβε ο Βασιλεύς της Καππαδοκίας ο Αριαράθης ο οποίος και τη λεηλάτησε.

Βυζαντινοί - μεταβυζαντινοί χρόνοι

Παρά τη καταστροφή αυτή που υπέστη, άρχισε και πάλι να ακμάζει και στη Ρωμαϊκή περίοδο. Ιδιαίτερα στη Βυζαντινή δεσποτεία η Πριήνη γνώρισε νέες ημέρες προόδου και πλούτου. Κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία η Πριήνη υπάγονταν αρχικά στο Θέμα των Θρακησίων, αργότερα στο Θέμα της Σάμου, ενώ εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Εφέσου. Ο δε επίσκοπος της Πριήνης έφερε τον τίτλο "Επίσκοπος Πρηνέων πόλεως των Ασιανών επαρχίας", ή "Επίσκοπος Πριήνης".
Κατά τον 13ο αιώνα η Πριήνη τελικά υποτάχθηκε στους Σελτζούκους και στη συνέχεια στους Τούρκους από τους οποίους και ονομάστηκε "Σαμσούν Καλεσί" προσδιορίζοντας περισσότερο την οχύρωση της ακρόπολης. Από τον αιώνα εκείνο η πόλη άρχισε να σιγά - σιγά να καταστρέφεται μέχρι την ολοκληρωτική εξαφάνισή της.

Αρχαιολογικές ανασκαφές

Οι αρχαιολογικές έρευνες - ανασκαφές ξεκίνησαν με δαπάνες του Βασιλικού Μουσείου του Βερολίνου το 1895 υπό τη διεύθυνση των Γερμανών αρχαιολόγων Χούμαν και Κεκουλέ το έργο των οποίων συνέχισαν αργότερα οι αρχαιολόγοι Σράντερ και Βίγκαντ.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Πριήνης περιλαμβάνει την ακρόπολη που βρίσκεται επί της κορυφής βράχου σε υψόμετρο 371 μ. και η αρχαία πόλη που εκτίνεται επί της κλιμακωτής νότιας πλαγιάς του βράχου μέχρι το "Μαιάνδριο πεδίο", προσχωματική πεδιάδα του Μαίαδρου ποταμού. Ολόκληρη η πόλης περιβάλλεται από ισοδομικό τείχος με ορθογώνιους λίθους, μήκους 150 σταδίων (2.500 μ.) μέου πλάτους 2 μ. και ύψους 8 μ., όπου και σώζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Το τείχος έφερε τέσσερις πύλες. Η πόλη εντός του τείχους ήταν ρυμοτομημένη κατά το Ιπποδάμειο σύστημα (των παραλλήλων οριζοντίων και καθέτων οδών) δημιουργώντας οικοδομικά τετράγωνα από 6 οριζόντιες, κατά ανατολή - δύση, οδούς μέσου πλάτους 7 μ. και 16 καθέτους οδούς πλάτους 3,5 μ.. Οι κάθετοι οδοί ήταν κλιμακωτοί με πολλές βαθμίδες, ιδιαίτερα οι δυτικές, ενώ οι οριζόντιες οδοί ήταν πλακοστρωμένες με μάρμαρο. Στα δε 80 περίπου οικοδομικά τετράγωνα μεγέθους 35 Χ 47 μ. φέρονται τα ερείπια σπουδαίων οικοδομημάτων.
Η πόλη λόγω της κατωφέρειας είναι κτισμένη σε 4 επίπεδα (άνδηρα) που καθένα πλαισιώνεται με υψηλό και ισχυρό αναλημματικό τείχος, (όπως στη Πνύκα της Αθήνας), δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι η πόλη φέρει επάλληλα τείχη. Τα σπουδαιότερα αρχαία δημόσια κτίσματα που έχουν αναγνωριστεί είναι κατά επίπεδό, αρχής γενομένης από το κατώτερο ως πρώτο, τα ακόλουθα:

Άνδηρο Α΄: Το Στάδιο και το Γυμνάσιο.

Άνδηρο Β΄, με το μεγαλύτερο πλάτωμα και τη κύρια πόλη: Ιδιωτικές κατοικίες, η αρχαία Αγορά, θεμέλια μεγάλου βωμού, Ασκληπιείο, η Ιερά Στοά, το Εκκλησιαστήριο, το Βουλευτήριο (640 θέσεων με σπουδαίο βωμό) και το Πρυτανείο.

Άνδηρο Γ΄: Ο μεγαλοπρεπής ναός της Πολιάδος Αθηνάς, το Άνω Γυμνάσιο, το Ιερό των Αιγυπτίων και το Θέατρο.

Άνδηρο Δ΄: Ο ναός της Δήμητρας, ο ναός της Περσεφόνης, και μεγάλος βωμός.

Ψηλότερα των παραπάνω βρίσκεται η ακρόπολη της Πριήνης επί τη κορυφής του βράχου, καλούμενη και "Τηλωνεία".

Πηγές

• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.16ος, σελ.366.